emrediy

  Hayal, ince h ırkasını omzuna attı. Aynada kendine son bir kez baktı, sa çlar ını d üzeltti. Arkas ından gelen ses hafifti ama yorgundu: “Git bakalım... arkadaşların beklemesin.” Yatağında yarı oturur halde olan annesi, zorlukla g ülümsedi. Göz altlar ı mor, sesi kısık, ama y üzü Hayal’i görünce biraz canlan ıyordu. Hayal annesinin yanına gitti, elini tuttu. “Sen kendine çok iyi bak. İla çlar ını aldın, değil mi? Telefon burada, şarjda. Bir şey olursa hemen ara, tamam mı?” Annesi başını salladı. Hayal öptü aln ını, biraz zorlanarak g ülümsedi. “ İyileşeceksin anne. S öz veriyorum.” Kap ıyı kapatmadan önce bir kez daha döndü, içinden “ke şke gitmesem” dedi. Ama sonra dışarı ç ıktı. Hayal, kafeye geldiğinde arkadaşları çoktan masaya oturmu ştu. Ada el salladı, Arda kulaklıkla uğraşıyordu. Baran g özlü ğ ünü düzeltip Hayal’e bakt ı: “Hoş geldin.” Kısa bir sarılmadan sonra Hayal sandalyeye oturdu. Hava g üzeldi, ama içindeki gerginlik kolay kolay çözülmüyordu. Biraz sohbetten sonra B...

  Sabah... Güneş perdenin aralığından sinsi sinsi süzülüyor. Yatağında horuldayan Kuzey, beşinci alarmda kendini yataktan aşağı sarkıtarak uyandı. Rutine alışkın bir beden: banyoya sürüklendi, yüzünü yıkadı, dişlerini fırçaladı. Duş aldı, terliklerini savura savura mutfağa geçti. Yarım ekmek arasında peynir sıkıştırırken hâlâ gözleri tam açılmamıştı. Salona geçti. Sehpanın üzerindeki telefonunu ararken, gözleri masanın üstünde duran şeye takıldı. Bir kalem. Simsiyah, neredeyse parlayan bir mürekkep kalemi. Ağır duruyordu, asil. Ama… bir sıkıntı vardı. “Bu da ne lan?” dedi. Eline aldı. Tanıdık gelmiyordu. “Benim değil bu. Eve de kimse gelmedi ki… Haa? Belki eski sevgilim mi bıraktı?.. Yok o da aylar oldu.” Omuz silkti. “Boş ver.” Ama kalem… garipti. Dokusu deriydi sanki. “Yazıyor mu bu?” dedi. Bir defter kenarına minik bir çizik atmak istedi. Ama elinden çıkan şey ince uzun bir yılan figürü oldu. Ve o çizik... Kıvrılarak canlandı. ŞLAAAK. Bir yılan, defterin içinden kıvrıla kıvrıla ...